Śnieżka (1602 m npm) – jest symbolem zarówno Karpacza jak i Karkonoszy. Góruje nad Karpaczem (200 m ponad Równię pod Śnieżką), to graniczny szczyt, wchodzi w skład szczytów Korony Gór Polskich i jest najbardziej charakterystycznym szczytem w Karkonoszach. Niemcy zwą tę górę Schneekoppe a Czesi Sněžka.
Przyrodnicze walory Karkonoszy, a więc ich budowa geologiczna, doskonale widoczne elementy rzeźby polodowcowej, świat roślinny i zwierzęcy sprawiły, że już w 1910 roku powstało w Karkonoszach stanowisko komisarza ochrony przyrody, a w roku 1927 powołano straż górską[5]. W 1933 roku utworzono w nich pierwsze rezerwaty przyrody obejmujące kotły polodowcowe i wiele pomników przyrody, głównie skałek. Po II wojnie światowej utrzymano część rezerwatów, później (w roku 1959) utworzono park narodowy o pow. 5562 ha[6]. W 1963 roku utworzono czeski Krkonošský národní park (KRNAP) o powierzchni 38,5 tys. ha, z czego około 7,5 tys. ha znajduje się w rezerwatach. W 1992 roku Karkonoski Park Narodowy wraz z czeskim Krkonošským národním parkiem stał się częścią przygranicznego Rezerwatu Biosfery UNESCO Karkonosze/Krkonoše (MAB) o powierzchni ponad 60 tys. ha. W dniu 10 września 2010 r. w Szklarskiej Porębie podczas konferencji „Georóżnorodność Karkonoszy dla rozwoju regionu”, organizowanej przez Karkonoskie Centrum Edukacji Ekologicznej Karkonoskiego Parku Narodowego, Główny Geolog Kraju Henryk Jacek Jezierski podpisał nadanie obszarowi Karkonoskiego Parku Narodowego wraz z otuliną, statusu Geoparku Krajowego[7].
